Bu yazı, çok da kurgulanmamış bir yazı. Yani nereye gideceğini akış belirleyecek. Çıkış noktası Fuzuli’den geliyor: “Sevildiğinden hiçbir zaman emin olamazsın” diyerek sevmeyi seçmiş üstat. Doğru da olsa, sevmem bu yaklaşımı. Sevmek ve güvensizliği bir arada bulunduramam nedense. Sevmek yüce bir duygu, güvensizlik ise düşük bir kavramdır; bir türlü benim zihnim ikisini bir arada kabul etmek istemez. Halbuki anlamı derindir çünkü güvenemesen de seversin. Böyle düşününce, sevginin saflığı, gücü ve kapsayıcılığı güvensizliğin bütün olumsuzluklarını kapatır.

Peki neydi sevmek? Klasik yanıt: “Emekti” derler, ama düşünelim: Sevmek bir eylem, sevilmekse eylemin yönetildiği durum. Seven sen olunca kendine güvenirsin, ama sevilen olunca güvenemezsin. Özü sevgi ilanıdır; yüce bir anlam taşır. Ancak, başkasının sana yönelttiği eylem olduğunda ortaya güvensizlik çıkar. Halbuki sevgi aynı sevgidir; güvenilmez olan kişiler ya da insanlar… Aslında biz karşımızdakine güvenmiyoruz, şüphe duyuyoruz. Şüphe geçer mi? İşte o, karşımızdakinin çabasına bağlıdır. Tam da bu yüzden sevgi emektir zaten.

Sevgi, sevenin eylemidir. Kime yönelirse yönelsin, kaynağı sevendedir. Bazen olur, bazen olmaz. Olmadığında sevginin size ait olduğunu, sizde olduğunu unutmayın. Bu defa, kendinizi sarıp sarmalayın sevginizle. Ta ki, göstereceği çaba ile sevginizi hak eden kişilerle karşılaşana kadar…

Sevgi, bir yoldaşlık gibidir; yalnızca birine yöneltilmiş olsa da, o sevginin en büyük ödülü, aslında kendini bulmaktır. Sevginizi olduğu gibi kabul eden, koruyan ve ona değer veren insanlarla yol yürümekse ödüldür ancak.

Sonuçta, sevgi, bizde başlayan ve başkalarına yansıyan bir ışık gibidir. Onu koruyarak ve doğru kişilerle paylaşarak, hayatımızda gerçek anlamda bir iz bırakabiliriz. Sevginizle kalın…