Ben çocukken kandilleri severdim. Doya doya da yaşadım. Evlerde dökülen lokmalar tüm mahalleye dağıtılırdı. Dağıtım işi de biz çocuklardaydı. O lokmaların ikramlıkların tadı sanki bir başkaydı. Hatta “ya mum ya para” diyerek mahalleden arkadaşlarla iple yol kesmişliğimiz bile oldu. Hatırlıyorum hiç para yada mum almamıştık çünkü biraz utanmıştık ama yine de çok eğlenmiştik. Kandil akşamlarında genellikle televizyonda İstanbul ‘daki camilerden birinde okunan Mevlit yayınlanırdı. Ailece huşu içinde izler ve dua ederdik.
Şimdilerde, kandiller de yine iple yol kesen çocuklara denk geliyorum. Bizim hiç almadığımız harçlıkları verdiğimde yüzlerinde gördüğüm mutluluk beni de mutlu ediyor çocukluk anılarım tekrar canlanıyor. Lokmalar evlerde az da olsa dökülse de yerini artık yavaş yavaş hayır lokmalarına bırakmaya başladı. Dualar yine ediliyor ama televizyonda mevlit yayınlarına uzun zamandır denk gelmiyorum.
Zamanla özün korunarak gerçekleşen değişimi olağan kabul ediyorum. Ancak son zamanlarda özellikle sosyal medyada denk geldiğim kandillerin Kur’an da yeri olmadığına yönelik paylaşımlar tedirgin ediyor. Bu paylaşımların Kandil kutlamaya mani olmasını istemiyorum.
Varsın Kur’an da yazmasın, Kandilleri inançla dua etmek, ikramda bulunmak ve çocukları sevindirmek için fırsat olarak düşünemez miyiz? İyi hissettirdikten sonra ne zararı olabilir ki.
Sadece Kandiller de değil Aşure günü, Hızır Günü Şükran günü, Paskalya. Kefaret günü ve diğer tüm inançların kutsal günleri hepsi özel hepsi çok kıymetli. Hepsi kutlanılmalı…